OŚWIADCZENIE
DUCHOWNYCH DIECEZJI MAZURSKIEJ
KOŚCIOŁA EWANGELICKO-AUGSBURSKIEGO W RP
W SPRAWIE
NARASTAJĄCEJ FALI PRZEMOCY
Mrągowo, 3 grudnia 2019 r .
Polacy, jak mało który naród, najlepiej powinni wiedzieć do czego prowadzą dyskryminacja oraz przemoc i jakie są ich skutki. To nasza ojczyzna w trakcie II wojny światowej poniosła ciężkie straty nie tylko materialne, ale przede wszystkim ludzkie. Na terenie naszego kraju nazistowski okupant masowo mordował miliony ludzi w obozach koncentracyjnych, podnosząc swoją rękę zarówno na osoby narodowości polskiej, jak też bardzo mocno uderzając w zamieszkujące tereny Polski mniejszości narodowe i etniczne. W obozach zagłady byli mordowani Żydzi, Romowie; trafiały tam także osoby o orientacji nieheteroseksualnej. To, co przyniosło tragedię II wojny światowej zaczęło się od przemocy skierowanej w stronę różnych mniejszości: początkowo słownej, przez akty wandalizmu, przemocy fizycznej aż po planową eksterminację.
Obecnie w naszym kraju z niepokojem obserwujemy wzrost przemocy. Agresji, której eskalacja przybiera na sile. Przemoc coraz częściej obecna jest w życiu publicznym naszego państwa. Coraz bardziej otwarta agresja werbalna w wykonaniu autorytetów: polityków i publicystów ma swoje konsekwencje w społeczeństwie, prowadząc do coraz liczniejszych aktów przemocy – niestety już nie tylko słownej.
W ostatnim czasie przemoc skierowana została w dużej mierze na osoby o odmiennej orientacji seksualnej niż heteroseksualna oraz osoby z nimi się solidaryzujące.
Nie możemy przejść do porządku dziennego nad wydarzeniami, które rozegrały się w znajdującym się na terenie naszej Diecezji Białymstoku . Osoby uczestniczące w legalnie zorganizowanej manifestacji zostały fizycznie zaatakowane tylko dlatego, że w sposób pokojowy upomniały się o prawa obywatelskie mniejszości seksualnej. Część atakujących otwarcie przyznawała się do wiary chrześcijańskiej, nie rozumianej jednak jako przesłanie pokoju i miłości lecz jako uzasadnienie wyzwisk i fizycznej napaści w rzekomej obronie „wartości chrześcijańskich”.
Wyciągając wnioski z historii Europy, jako Synod Diecezji Mazurskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP stanowczo potępiamy akty przemocy, do których dochodzi w Rzeczpospolitej Polskiej, naszej ojczyźnie. Nie zgadzamy się, aby jakiekolwiek grupy i obywatele, którzy nie naruszają obowiązującego prawa, cierpiały i doświadczały przemocy oraz jej skutków. Jako mniejszość, szczególnie tutaj na Mazurach doświadczyliśmy bezpośrednio po wojnie niesprawiedliwości i agresywnych zachowań, gdy prześladowano Mazurów jako rzekomych Niemców i przejmowano ich mienie, nazywając je mieniem poniemieckim. Określenie kogoś „Niemcem” dehumanizowało w ówczesnym społeczeństwie taką osobę – podobnie, jak wcześniej bycie Żydem. Obecnie widzimy próby stygmatyzacji osób „LGBT”. Niezależnie od tego, jakiej akurat będzie dotyczyć to „etykiety”, nie możemy zgodzić się na odczłowieczanie i agresję wobec jakiekolwiek osoby. Jako chrześcijanie bezwarunkowo odrzucamy także próby legitymizowania dyskryminacji i agresji wiarą chrześcijańską.
Wzywamy do budowania społeczeństwa otwartego i opartego na rzeczywistych wartościach chrześcijańskich, gdzie człowiek w człowieku, często o odmiennych poglądach, innej orientacji seksualnej, innej narodowości, potrafi dostrzegać bliźniego.
Dostrzegając przemoc, która dzieje się w przestrzeni życia publicznego, wyrażamy również swój niepokój wobec wszelkich przejawów przemocy domowej, która z reguły dotyka osoby najsłabsze: dzieci, starszych, niepełnosprawnych i chorych. Wzywamy instytucje szeroko rozumianej pomocy społecznej, służby zdrowia oraz oświaty, a także organa ścigania do podejmowania działań pozwalających zagwarantować bezpieczeństwo osobom pokrzywdzonym. Jednocześnie zwracamy uwagę, aby izolacji podlegał sprawca przemocy, a nie osoba pokrzywdzona.
Jako chrześcijanie jesteśmy przekonani, że jedynie dostrzegając w drugim człowieku bliźniego, jesteśmy w stanie w pełni realizować wezwanie, które kieruje do nas Chrystus: Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. A drugie podobne temu: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego (Mt 22,37-39).